Όσοι παρακολουθούν στενά το σινεμά σίγουρα έχουν ονειρευτεί πολλές φορές να δίνουν το Όσκαρ στις αγαπημένες τους ταινίες. Και ποιος είσαι εσύ θα μου πεις που θα διαλέξεις σε ποιον θα πάει το Όσκαρ; Η επιτροπή των κριτικών που διαλέγουν τους καλύτερους της κάθε χρονιάς σίγουρα ξέρουν περισσότερα. Ίσως να μην το λέγατε αυτό αν ξέρατε πόσες «λάθος» απονομές έχουν γίνει όλα αυτά τα χρόνια. Ταινίες που έχουν γίνει πλέον θρυλικές, η επιτροπή προτίμησε ή να τις αγνοήσει τελείως ή να τους δώσει ένα «δευτερεύον» Όσκαρ επιλέγοντας ως καλύτερες της χρονιάς πολλές φορές ταινίες που άξιζαν σίγουρα λιγότερα...
Για να τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, ο πρώτος των αδικημένων, ήταν ο μοναδικός Τσάρλι Τσάπλιν ο οποίος δεν κέρδισε ποτέ Όσκαρ αν και σήμερα η αξία όσων πρόσφερε στο σινεμά θεωρείται αξεπέραστη. Για παράδειγμα στα πρώτα χρόνια της διοργάνωσης, το 1931, η ταινία του Τσάπλιν, «Τα φώτα της πόλης», δεν είχαν καμιά απολύτως υποψηφιότητα.
Κάτι ανάλογο συνέβη και με τον Κινγκ Κονγκ του 1933. Η ταινία που μας γνώρισε τον τεράστιο γορίλλα που ενέπνευσε τόσο στη συνέχεια του σινεμά δεν προτάθηκε για κανένα Όσκαρ. Η διοργάνωση που μετρούσε μόλις πέντε χρόνια ζωής, σνόμπαρε εντελώς την ταινία που επρόκειτο να μείνει στην ιστορία και να βρίσκεται στην 197η θέση των 250 καλύτερων ταινιών όλων των εποχών στο IMDB.
Κάτι ανάλογο συνέβη και με την θρυλική πλέον ταινία «Πολίτης Κέιν» το 1941, η οποία βραβεύτηκε μόνο για το σενάριο του Όρσον Γουέλς καθώς το Όσκαρ της καλύτερης ταινίας κέρδισε η ταινία «How Green Was My Valley» την οποία αμφιβάλλω αν την θυμάται κανείς...
Το 1961, τη χρονιά που στη διοργάνωση συμμετείχε και το «Ποτέ την Κυριακή» με τη Μελίνα Μερκούρη, τα Όσκαρ σάρωσε η ταινία του Μπιλ Γουίλντερ, The Apartment. Σίγουρα η ταινία κατατάσσεται στις σημαντικότερες σινεφίλ ταινίες, όμως άφησε πίσω της, πέρα από το «Ποτέ την Κυριακή» και το Psycho του Άλφρεντ Χίτσκοκ, το οποίο αρκέστηκε σε τέσσερις υποψηφιότητες και καμία νίκη! Εδώ που τα λέμε το Psycho δε λέει και πολλά!!
Μια από τις πιο κλασικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας είναι το 2001:Space Odyssey του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Βέβαια ό, τι και να λέμε εμείς σήμερα, η ταινία στην απονομή του 1969, αρκέστηκε στο Όσκαρ των Ειδικών Εφέ. Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ ωστόσο θα αδικούταν αρκετές φορές ακόμα από την Ακαδημία. Το 1972, μια από τις πιο ιστορικές τους ταινίες, το Κουρδιστό Πορτοκάλι, αποσπά τρεις υποψηφιότητες (Σκηνοθεσία, Ταινία, Σενάριο) και καμία νίκη! Κρίθηκε Καλύτερη ταινία το French Connection. Η...κακοτυχία του Κιούμπρικ συνεχίστηκε και κάποια χρόνια μετά, με την «Λάμψη», όπου όχι μόνο δεν είχε καμία υποψηφιότητα στα Όσκαρ αλλά ήταν υποψήφιο στα Χρυσά Βατόμουρα (τα Όσκαρ των χειρότερων) για τη Χειρότερη Σκηνοθεσία από τον Κιούμπρικ(!!) και το Χειρότερο Ά γυναικείο ρόλο για την Ντιβάλ. Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε βέβαια το 1987, όταν το Full Metal Jacket προτάθηκε μόνο για το Όσκαρ Σεναρίου και δεν κέρδισε ούτε αυτό! Ίσως ήταν πολύ πικρή η αλήθεια του Βιετνάμ για την Αμερική.
Η μεγάλη βέβαια ανατροπή συνέβη σίγουρα το 1977, όταν Καλύτερη Ταινία της χρονιάς αναδείχθηκε ο «Rocky» του Σταλόνε, ο οποίος άφησε πίσω ταινίες όπως ο «Ταξιτζής» και το «Όλοι οι άνδρες του προέδρου». Όσον αφορά μάλιστα τον Ταξιτζή, η υπέροχη ταινία του Σκορτσέζε δεν κέρδισε κανένα Όσκαρ αν και είχε πολλές υποψηφιότητες. Ούτε μάλιστα το Ά Ανδρικού ρόλου, για τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, η ερμηνεία του οποίου είναι αναμφισβήτητα μια από τις καλύτερες του ίδιου αλλά και του σινεμά, με το «You talking to me» να έχει γίνει σλόγκαν. Νικητής ήταν ο Πίτερ Φιντς για την ταινίαNetwork. Το... «εμπάργκο» στον Σκορτσέζε είχε ξεκινήσει από τότε!
Δύο χρόνια μετά, μια από τις πιο αξιομνημόνευτες ταινίες, το «Αποκάλυψη τώρα» του Κόπολα, φεύγει από τη βραδιά των Όσκαρ με τα πολύ «δεύτερα» αγαλματάκια για τη μουσική και τη φωτογραφία. Μεγάλος νικητής της βραδιάς η...οικογένεια Κράμερ (Κράμερ εναντίον Κράμερ)
Ο Σκορτσέζε επιστρέφει το 1989 στα Όσκαρ με τον «Τελευταίο Πειρασμό του Χριστού», μεταφορά του βιβλίου του Ν. Καζαντζάκη. Η ταινία με πρωταγωνιστή των Γουίλεμ Νταφόε, σίγουρα δεν υπήρξε συμβατική και προκάλεσε πολλές αντιδράσεις λόγω του τρόπου παρουσίασης του Χριστού (Εδώ, ακόμα δεν έχει προβληθεί στην τηλεόραση). Ίσως γι' αυτό, η ταινία είχε μόνο μια υποψηφιότητα για το Όσκαρ Σκηνοθεσίας, το οποίο φυσικά και δεν το πήρε ο Σκορτσέζε αλλά ο Μπάρι Λέβινσον για το Rain Man.
Η ...κατάρα ακολουθεί τον Σκορτσέζε και το 1990, όταν τα Καλά Παιδιά του (Goodfellas), φεύγουν με 5 υποψηφιότητες και με ένα Όσκαρ για Β' Ανδρικό ρόλο για τον Τζόε Πέσκι. Νικητής της χρονιάς, το «Χορεύοντας με τους λύκους».
Ίσως μια από τις μεγαλύτερες αδικίες στην ιστορία των Όσκαρ συντελέστηκε το 1996. Την χρονιά αυτή το φιλμ Seven προτάθηκμόνο στην κατηγορία του Μοντάζ και αυτό ανεπιτυχώς. Ένα ίσως από τα καλύτερα και πιο καλοφτιαγμένα θρίλερ με μοναδικές ερμηνείες από τον Μπραντ Πιτ, τον Μόργκαν Φρίμαν και τον Κέβιν Σπέισι πέρασε σχεδόν απαρατήρητο από την διοργάνωση. Ίσως να ήταν πολύ...πεζό για την επιτροπή. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για το κοινό που την έχει κατατάξει στην 26η θέση των 250 καλύτερων ταινιών.
Το 1999, ο μεγάλος νικητής ήταν ο «Ερωτευμένος Σαίξπηρ» με 7 Όσκαρ, σε σύνολο 13 υποψηφιοτήτων. Έτσι άφησε πίσω του ταινίες που σε κάποιες περιπτώσεις θα έπρεπε ίσως αυτές να αναδειχθούν. Στην Καλύτερη Ταινία κατάφερε να υπερνικήσει τόσο την «Διάσωση του Στρατιώτη Ράιν» όσο και το «Η ζωή είναι ωραία» του Μπενίνι. Ίσως η Επιτροπή να είναι υπέρμαχος του η αγάπη νικά πάντα! Την ίδια χρονιά πάντως με μια μόνο υποψηφιότητα και χωρίς κανένα Όσκαρ έφυγε το «American History X», από το οποίο προτάθηκε μόνο ο Έντουαρτ Νόρτον για τον Α' Ανδρικό, το οποίο τελικά το κέρδισε, επάξια βέβαια κι αυτός, ο Ρομπέρτο Μπενίνι για το «Η ζωή είναι ωραία».
Η ταινία στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Νόρτον την επόμενη χρονιά, το 2000, το μοναδικό «Fight Club», προτάθηκε μόνο για το Όσκαρ των Εφέ χωρίς μάλιστα να το κερδίσει! Αγνοήθηκε εντελώς τόσο η ερμηνεία του Μπραντ Πιτ που άξιζε τουλάχιστον μια υποψηφιότητα όσο και το εκπληκτικό σενάριο. Η χρονιά αυτή ήταν μια με τις περισσότερες αδικίες καθώς εκτός από το American History X, χωρίς κανένα αγαλματίδιο έφυγαν και οι εξαιρετικές ταινίες «Έκτη Αίσθηση» και «Πράσινο Μίλι», οι οποίες αν μη τι άλλο έγραψαν την δική τους ιστορία. Η πρώτη με 6 υποψηφιότητες και η δεύτερη με 4, αναγκάστηκαν τελικά να...υποκλιθούν στην «Αμερικάνικη Ομορφιά» (American Beauty) που κέρδισε τα 5 βασικότερα Όσκαρ της βραδιάς. Στα αζήτητα έμεινε επίσης και η ταινία του Λυκ Μπεσόν, Leon, που έχει μια από τις καλύτερες ερμηνείες του μοναδικού Ζαν Ρενό.
Το 2001, το Gladiator αποδεικνύεται πραγματικά... μονομάχος καθώς κατακτά τα 5 από τα 12 Όσκαρ στα οποία ήταν υποψήφιος. Ο Ράσελ Κρόου παίρνει το Όσκαρ του Ά Ανδρικού αφήνοντας την μοναδική ερμηνεία του Τομ Χάνκς στον «Ναυαγό» χωρίς διάκριση. Την ίδια χρονιά η σοκαριστική ταινία «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο» φεύγει μόνο με μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' γυναικείου για την Έλεν Μπέρστιν.
Εντύπωση προκαλεί και το γεγονός ότι το φιλμ «Οι Άλλοι» του Αμενάμπαρ δεν προτάθηκε ποτέ για κανένα Όσκαρ. Αν και πρόκειται για ένα φιλμ με εξαιρετικές ερμηνείες και εκπληκτικό σενάριο που σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα, αγνοήθηκε επιδεικτικά από την επιτροπή των Όσκαρ και κανείς δεν ξέρει το γιατί! Ίσως αν «Οι Άλλοι» της ταινίας υπήρχαν να στοίχειωναν την Επιτροπή!
Μια άλλη μοναδική ταινία, η «Πόλη του Θεού», δεν κατάφερε να αποσπάσει κανένα αγαλματίδιο παρά μόνο 4 υποψηφιότητες. Η ταινία του Φερνάντο Μερέγιες μπορεί να μην διακρίθηκε παραμένει όμως μια από τις πιο δυνατές ταινίες των τελευταίων χρόνων.
Η ταινία με την αποστομωτική ερμηνεία του Σον Πεν, «I am Sam», το 2002 πέρασε στα ψιλά γράμματα από τη διοργάνωση. Η μόνη υποψηφιότητα ήταν αυτή του Σον Πεν για Ά Ανδρικό ρόλο. Ακόμα όμως και η ερμηνεία του αγνοήθηκε, αφού βραβεύτηκε τελικά ο Ντέινζελ Ουάσινγκτον για το Training Day. Σίγουρα πολύ καλή και η ερμηνεία του Ουάσινγκτον, αλλά σε τίποτα συγκρίσιμη εκείνη την χρονιά με αυτή του Πεν. Την ίδια χρονιά το Memento, μια απίστευτη ιστορία δράσης, αγνοείται σχεδόν καθώς προτάθηκε μόνο για το Όσκαρ σεναρίου και μοντάζ.
Αν και πλέον η αξία της τριλογίας του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών θεωρείται αξεπέραστη, η Ακαδημία χρειάστηκε και τις τρεις ταινίες για να το εμπεδώσει. Μόνο η τρίτη ταινία της σειράς βραβεύτηκε με το Όσκαρ Καλύτερης ταινίας. Οι δύο πρώτες είχαν «χάσει» από το Beautiful Mind και το Chicago αντίστοιχα...
Το 2005, η ταινία V for Vendetta δεν αποσπά καμία υποψηφιότητα. Η ιδέα της επικράτησης της ακραία απολυταρχικής πολιτικής, η αντίσταση σε αυτή και η προσπάθεια απελευθέρωσης του κόσμου φαίνεται ότι δεν συγκίνησε την Ακαδημία.
Για το τέλος σας φύλαξα τρεις από τις πιο...πάραδοξες περιπτώσεις της ιστορίας των Όσκαρ. Υπάρχουν δύο ταινίες οι οποίες ενώ είχαν 11 υποψηφιότητες για Όσκαρ δεν κατάφεραν να κρατήσουν τελικά κανένα αγαλματίδιο φεύγοντας! Μιλάμε για το Turning Point του 1977 και τοColor Purple του 1985. Η πρώτη με την Σίρλεϊ Μακ Λέιν είχε συμμετοχή σε όλες τις βασικές κατηγορίες αλλά νικήθηκε τελικά από το Annie Hall του Γούντι Άλεν, το οποίο άφησε πίσω και το Star Wars. Το ίδιο συνέβη και με το Color Purple του Στίβεν Σπίλμπεργκ με την Γούπι Γκόλντμπεργκ, το οποίο έδωσε τη θέση του στο Out of Africa του Σίντνεΐ Πόλακ.
Αν ρίξει κάποιος μια ματιά στο IMDB (το οποίο θεωρείται ως το πιο ενημερωμένο κινηματογραφικό σάιτ) και στις 250 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, στην πρώτη θέση θα βρει την ταινία «Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ» (The Shawshank Redemption) με τους Τιμ Ρόμπινς και Μόργκαν Φρίμαν. Η ταινία όμως αν και προτάθηκε για επτά Όσκαρ δεν κατάφερε να αποσπάσει κανένα!
Ίσως τελειώνοντας την ανάγνωση να κλόνισα λίγο την, όποια, εμπιστοσύνη σας στην Ακαδημία των Όσκαρ και η αναμονή για την επόμενη απονομή στις 7 Μαρτίου να μην είναι πλέον τόσο μεγάλο ζήτημα! Σίγουρα σε κάποιες απονομές έχουν γίνει τρομερές παραλείψεις όπως απέδειξε η μετέπειτα ιστορία. Απ'ότι φάνηκε σε κάποιες περιπτώσεις, κανείς όμως από αυτούς δεν μπόρεσε να δει πιο μπροστά και έτσι κάποιες ταινίες δεν εκτιμήθηκαν από την Επιτροπή όσο τους άξιζε. Δεν εκτιμηθηκαν γιατί ίσως κατά την Ειτροπή οι ταινίες αυτές δεν είχαν το «επιπεδο» που κρίνουν αυτή ότι επιβάλλεται για να κρατήσει κάποιος το αγαλματάκι! Τα Όσκαρ βέβαια από την άλλη είναι ακόμα ένα βραβείο που τελικά δεν αξίζει τόσο όσο η αγάπη που θα δείξει τελικά ο κόσμος σε κάθε ταινία, όταν το κόκκινο χαλί τυλιχτεί και μπει ξανά στην αποθήκη...
πηγή
No response to “Ακόμα και τα Όσκαρ κάνουν λάθη”
Leave a Reply