Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

Το τάγμα των Ναϊτών



Το τάγμα των Ναϊτών-μια πανίσχυρη οικονομική οργάνωση Μοναχών πολεμιστών ή μήπως οι φύλακες ενός υπέρτατου μυστικού ? Διαβάστε παρακάτω...



Συνήθως όταν ακούμε τη λέξη ιππότης, επηρεασμένοι πιθανώς από όσα επιτάσσει η χολιγουντιανή κουλτούρα, φέρνουμε στο μυαλό μας κάποιον με τον ηρωισμό του Λάνσελοτ, την ομορφιά του Ιβανόη και τα ιδανικά του Δον Κιχώτη. Κάποιον ατρόμητο Ευγενή νέο που δεν διστάζει να ορμήσει στα στίφη των εχθρών για τα όμορφα μάτια μιας πυργοδέσποινας.
Κατά πόσω όμως όλα αυτά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα; Οι ιππότες του Ναού αποτέλεσαν ίσως το πιο φημισμένο τάγμα στην ιστορία. Ας ακολουθήσουμε με όσο το δυνατόν πιο απλή προσέγγιση τα χνάρια τους στο δαιδαλώδες μονοπάτι του χρόνου.


Η ΙΔΡΥΣΗ

1118μ.Χ. Βρισκόμαστε στο σκοτεινό υστερόγραφο της Πρώτης Σταυροφορίας. Ένας πυρήνας 8 ιπποτών με αρχηγό τον Ούγο ντε Παιν παρουσιάζεται μπροστά στον Βαλδουίνο τον δεύτερο Βασιλιά της Ιερουσαλήμ και του ζητάει άδεια για την συγκρότηση ενός θρησκευτικού τάγματος που στόχο θα έχει την προστασία των Προσκυνητών.

Το αίτημα γίνεται δεκτό και στη νεότευκτη οργάνωση παραχωρείται ένας χώρος μέσα στο τέμενος Al-Aqsa σημείο όπου πιστεύεται πως ήταν χτισμένος ο περίφημος Ναός του Σολομώντα. Από εκεί παίρνουν και το όνομά τους και πλέον αναγνωρίζονται ως Ιππότες του Ναού ή απλά Ναϊτες(εξ'ου και ο αγγλικός όρος Knights).

Δέκα χρόνια αργότερα θεσπίζεται και ο Κώδικας λειτουργίας του τάγματος σύμφωνα με τον οποίο τα μέλη οφείλουν με την ένταξή τους να αποποιούνται κάθε δικαιώματος της προσωπικής τους περιουσίας(η οποία πήγαινε στο συνολικό ταμείο) ενώ παράλληλα υποχρεούνται στην αυστηρότητα και τις στερήσεις που επιτάσσει η ζωή του Μοναχού.
Κι όλα αυτά συνδυασμένα με την εξαντλητική εξάσκηση και την προετοιμασία για τη μάχη.


ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΚΜΗΣ

Στο διάστημα που ακολούθησε οι Ναϊτες είδαν το Συνασπισμό τους να γιγαντώνεται με γοργούς ρυθμούς. Λάτρεις της περιπέτειας από ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο έσπευδαν στα Ιεροσόλυμα για να «καταταγούν». Το ίδιο και όσοι αντιμετώπιζαν προβλήματα επιβίωσης αφού το φαγητό και η ένδυση στους κόλπους του τάγματος ήταν εξασφαλισμένα. Ως επί το πλείστον το γεγονός πως οι Φτωχοί Στρατιώτες του Χριστού όπως ήταν επίσης γνωστοί έδιναν λόγο μόνο στον Πάπα και πουθενά αλλού αναμφισβήτητα βοήθησε στην ανάπτυξή τους.

Ο αριθμός τους βέβαια δεν έφτασε ποτέ σε τεράστια επίπεδα(στα 20 χιλιάδες μέλη υπολογίζεται το απόγειο) όμως εκεί που πραγματικά υπήρξε τρομερή άνθιση ήταν ο οικονομικός τομέας.

Το τάγμα ανέπτυξε ένα πρωτοποριακό για την εποχή χρηματοπιστωτικό σύστημα που θα μπορούσε να θεωρηθεί πρόγονος του σημερινού. Δηλαδή κάποιος που επρόκειτο να ταξιδέψει στην Ιερουσαλήμ μπορούσε να αποτανθεί σε κάποιο από τα παραρτήματα των Ναϊτών που υπήρχαν σε κάθε μεγάλη πόλη και να καταθέσει πράγματα αξίας. Εκεί του δινόταν κάποιο αποδεικτικό έγγραφο(σαν βιβλιάριο ή επιταγή) με το οποίο φτάνοντας στην Ιερή πόλη μπορούσε να λάβει σε χρήματα το αντίτιμο αυτών που είχε υποθηκεύσει. Έτσι ο ίδιος απέφευγε τον αυξημένο κίνδυνο της ληστείας κατά το ταξίδι του.

Το καθόλου σπάνιο φαινόμενο να μείνουν οι καταθέσεις στα ταμεία των Ιπποτών αφού ο συναλλασσόμενος έχανε τη ζωή του, ο τόκος που ίσως λάμβαναν αλλά και η εκμετάλλευση της περιουσίας των μελών τους όπως προείπαμε οδήγησαν στο να γίνουν οι Ναϊτες ένας πραγματικός οικονομικός Κολοσσός κάτι που οπωσδήποτε δεν θα πέρναγε απαρατήρητο από όσους κινούσαν τα λεπτά νήματα της εξουσίας.



Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ

Ο μέχρι τα μέσα του 12ου αιώνα ρευστός συσχετισμός δυνάμεων στους Αγίους Τόπους είχε αρχίσει σιγά σιγά να σχηματοποιείται. Η Μουσουλμανική πίεση προς τα Σταυροφορικά κράτη ολοένα και αυξάνοταν, τείνοντας να γίνει μια θανατηφόρα θηλιά που θα συνέτριβε τον αυχένα όσων μάχοταν υπό το ιερό έμβλημα. Έμενε να βρεθεί απλά ο κατάλληλος ηγέτης που θα ήταν ικανός να συνενώσει τους πολεμιστές του Ισλάμ στο δικό τους πόλεμο εναντίον των απίστων.

Όταν αυτός ο ηγέτης πήρε σάρκα και οστά στο πρόσωπο του χαρισματικού Σαρακηνού Σαλαδίνου(ή Σαλαντίν) ο χρόνος άρχισε να μετράει αντίστροφα. Οι δύο χρόνιοι διεκδικητές των ιερών χωμάτων κλήθηκαν να λύσουν τις διαφορές τους στο Χατίν το 1187. Η συντριπτική ήττα που υπέστη ο χριστιανικός στρατός(στον οποίο συμμετείχε φυσικά και Ναϊτική δύναμη) οδήγησε σύντομα στην συνθηκολόγηση για την παράδοση της Ιερουσαλήμ.

Οι ιππότες του Ναού έχοντας χάσει τη φυσική τους έδρα προσπάθησαν να βρουν μια καινούρια. Το 1190 αγοράζουν την Κύπρο από τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο την οποία επιστρέφουν όμως μόλις δύο χρόνια αργότερα αφού δεν μπορούν να επιβληθούν στον ντόπιο πληθυσμό που ανθίσταται. Αντίθετα με το τάγμα των Ιωαννιτών που ως γνωστόν κυριάρχησε σε Ρόδο και Μάλτα, και με το οποίο βρίσκονταν σε χρόνια αντιπαράθεση ήταν πλεον αναγκασμένοι να αρκεστούν στην κεντρική Ευρώπη.



Η ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ

Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω η αυξανόμενη δύναμη των Ναϊτών είχε αρχίσει να ενοχλεί. Ήταν τελικά το 1307 όταν αυτή η ενόχληση εκδηλώθηκε. Στις 13 Οκτωβρίου(κατά πολλούς αυτή ήταν η αιτία που ο αριθμός 13 έκτοτε θεωρείται πως φέρνει κακοτυχία!) ο Βασιλιάς της Γαλλίας Φίλιππος ο Ωραίος διατάζει τη σύλληψη όλων των μελών του τάγματος στη χώρα. Μέσα σε αυτούς που οδηγούνται στα κρατητήρια είναι και ο Μέγας Μάγιστρος(ο ανώτατος άρχων της οργάνωσης) Ζακ Ντε Μολέ.

Οι κατηγορίες που τους προσάπτονται είναι πως έχουν παρεκκλίνει από τον ορθό ειδωλολατρών. Αφορμή για αυτές τις κατηγορίες είναι τα στοιχεία που δυστυχώς για τους ίδιους είχαν υιοθετήσει από τις ανατολίτικες δοξασίες τον καιρό που συνυπήρχαν στην Ιερουσαλήμ. Στοιχεία που φαίνονταν κατά κύριο λόγο στην πολύπλοκη τελετή μυήσεως των «νεοσυλλέκτων».

Στον Παπικό Θρόνο εκείνη την περίοδο κάθεται ο Κλήμης ο Πέμπτος. Αν και αναμένεται να αντιδράσει στην σύλληψη των στρατιωτών του(αφού στην ουσία σε αυτόν υπάγονται) κρατά μια περίεργη στάση που περισσότερο διευκολύνει τον Φίλιππο. Εν τέλει μέχρι το 1314 το «κυνήγι Ιπποτών» έχει απλωθεί και στις υπόλοιπες χώρες και η συντριπτική πλειοψηφία όσων απαρτίζουν το τάγμα οδηγείται ενώπιον της Ιεράς Εξέτασης. Τελευταίος καταλήγει στην πυρρά ο Ντε Μολέ ο οποίος πριν ξεψυχήσει εύχεται οι δύο διώκτες του να παρουσιαστούν σύντομα μπροστά στον Θεό. Πράγματι ο Φίλλιπος και ο Κλήμης λίγο καιρό αργότερα απεβίωσαν.

Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να αναφέρουμε πως η θανάτωση των αποκαλούμενων αιρετικών συνοδεύθηκε από τη δήμευση της τεράστιας περιουσίας του τάγματος κάτι που οι περισσότεροι θεωρούν πως ήταν και η κύρια αιτία για την όλη επιχείρηση εξόντωσης.



Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ-ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΜΥΣΤΙΚΟ

Μέχρι εδώ είδαμε την δημιουργία, την εξέλιξη και το τέλος των Ναϊτών βασιζόμενοι σε όσα έχει καταγράψει η ιστορία. Όμως για τους αλλοτινούς προστάτες των προσκυνητών οι θεωρίες συνωμοσίας και η παραφιλολογία επιφυλάσσουν μια ξεχωριστή θέση.

Σύμφωνα με τις σκιώδεις αυτές πηγές ο Βασιλιάς της Γαλλίας και ο Πάππας δεν είχαν ενοχληθεί από τις πεποιθήσεις του τάγματος απλά εποφθαλμιούσαν τον Θησαυρό που είχε στην κατοχή του. Και αυτός ο Θησαυρός ήταν κάτι πολύ περισσότερο από καθημερινά αντικείμενα αξίας.

Κατά μία εκδοχή λοιπόν οι Ναϊτες είχαν ανακαλύψει στην Ιερουσαλήμ την Κιβωτό της Διαθήκης(κιβώτιο μέσα στο οποίο βρίσκονταν οι πέτρινες πλάκες στις οποίες ήταν γραμμένες οι 10 Εντολές που είχε παραδώσει στον Μωυσή ο Θεός).

Μια άλλη θεωρία πάλι, υποστηρίζει πως ο Θησαυρός ήταν το Άγιο Δισκοπότηρο(σκεύος με το οποίο ο Ιωσήφ εκ Αριμαθαίας μάζεψε το αίμα του Χριστού την ώρα της Σταύρωσης).
Υπάρχει όμως και μια άλλη προσέγγιση που τα τελευταία χρόνια βρίσκει όλο και περισσότερους φίλους. Αυτή η τελευταία συνίσταται στο ότι το Άγιο Δισκοπότηρο λειτουργεί ως σύμβολο της Μαρίας της Μαγδαληνής η οποία είχε σαρκικές σχέσεις με τον Ιησού και μετά την Ανάληψη κατέφυγε στη Γαλατία όπου γέννησε την κόρη τους τη Σάρα. Οι Ναϊτες που είχαν συσταθεί για να προστατέψουν αυτό το μυστικό φέρονται να είχαν στην κατοχή τους τα λεγόμενα Απόκρυφα Ευαγγέλια στα οποία ήταν καταγεγραμμένες όλες οι λεπτομέρειες. Αυτή η τρομερή γνώση λέγεται πως τους στοίχισε την ύπαρξή τους καθώς ήταν ικανή να συγκλονίσει όχι μόνο τα θεμέλια της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας αλλά και την κατοχή κάθε Βασιλικού Θρόνου αφού η υποτιθέμενη δυναστεία απογόνων του Χριστού θα μπορούσε να εγείρει αξιώσεις στην εξουσία κάθε Μονάρχη.



ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Ο θρύλος λέει πως όσοι Ιππότες γλύτωσαν κατέφυγαν στην Σκωτία όπου εκεί ίδρυσαν εκ νέου την οργάνωσή τους που όμως απείχε πολύ σε αρχές από την αυθεντική. Μαζί τους πιστεύεται πως μετέφεραν τον Θησαυρό τους όποιος κι αν ήταν αυτός.

Στο σήμερα κυρίως κινηματογραφικοί ήρωες(Χάρισον Φορντ-Ιντιάνα Τζόουνς και οι κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού, Νίκολας Κέιτζ-Στα ίχνη του χαμένου θησαυρού, Τομ Χανκς-Κώδικας Ντα Βίντσι) θεωρούν πως είναι καλά κρυμμένος κάπου φυλασσόμενος από τους απογόνους των πολεμιστών-μοναχών.

Παράλληλα παραπάνω μυστήριο στο όλο θέμα προσδίδει αναμφισβήτητα η σχέση του έτσι κι αλλιώς σκοτεινού κόσμου του Ελευθεροτεκτονισμού με το ιστορικό τάγμα.
Όπως και να έχει οι Ναϊτες όσο απότομα εμφανίστηκαν στο ιστορικό προσκήνιο αποκτώντας μάλιστα σπάνια δύναμη, το ίδιο απότομα έφυγαν απ'αυτό καταλήγοντας στο απόκοσμο χωνευτήρι που αποκαλείται λήθη. Πλέον δεν υπάρχουν ανεκτίμητοι θησαυροί ούτε προστάτες τεράστιων μυστικών της πίστης. Ή μήπως υπάρχουν;




Σαμιωτάκης Μιχάλης


No response to “Το τάγμα των Ναϊτών”

Leave a Reply

Related Posts with Thumbnails