Για να αποφασίσει κανείς να σπουδάσει ιατρική, πληρεί μία ή περισσότερες από τις παρακάτω προϋποθέσεις:
1. Είναι αθεράπευτα ρομαντικός: «Θα γίνω γιατρός για να βοηθώ τον κόσμο».
2. Έχει την (ψευδή πλέον) εντύπωση πως θα βγάλει πολλά λεφτά.
3. Έχει τεράστια δίψα για μόρφωση.
4. Έχει την εντύπωση πως είναι καλύτερος από όλους τους άλλους.
5. Θέλει να είναι το κέντρο εντυπώσεων και επιβράβευσης.
6. Είναι πολύ έξυπνος.
7. Είναι πολύ καλός μαθητής στο σχολείο.
8. Έχει μεγάλη όρεξη να επενδύσει 10 χρόνια από τη ζωή του σε αυτή τη σπουδή.
9. Είναι οι γονείς του γιατροί και τον έχουν πείσει πως όλα τα υπόλοιπα επαγγέλματα είναι υποδεέστερα.
10. Οι γονείς του δεν είναι γιατροί και τον έχουν πείσει πως όλα τα υπόλοιπα επαγγέλματα είναι υποδεέστερα.
Όταν κανείς αποφασίσει να σπουδάσει ιατρική, αγνοεί ένα ή περισσότερα από τα πάρα κάτω:
1. Σε μερικά χρόνια ο ρομαντισμός του θα μετατραπεί σε κυνισμό.
2. Αν ποτέ βγάλει λεφτά με τον σημερινό ανταγωνισμό, θα είναι στα 40 του.
3. Όσα περισσότερα μαθαίνεις, τόσα πιο λίγα ξέρεις.
4. Θα συναντήσει καλύτερους του και η φρίκη θα είναι δυσβάσταχτη.
5. Η επιβράβευση είναι πάντα μικρότερη από τον κόπο.
6. Η εξυπνάδα δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να βγάλεις την ιατρική. Ο κώλος (που φυτρώνει στην καρέκλα) είναι.
7. Δεν φτάνει να είσαι καλός μαθητής. Χρειάζεται να είσαι και μαζόχας.
8. Τα 10 χρόνια τελικά είναι 12-20. Είναι και τα νιώθει πολύ περισσότερα απ’όσο φανταζόταν.
9. Ευτυχώς που οι γονείς του ήταν γιατροί γιατί αλλιώς θα σου’λεγα αν θα είχε ‘πελατεία’.
10. Αν όλα τα υπόλοιπα επαγγέλματα ήταν υποδεέστερα, αυτοί που τα ασκούν δεν θα ήταν πιο ευτυχισμένοι από αυτόν.
Οι φοιτητές ιατρικής τα παίρνουν στην επανάληψη 4389284 εκατομμύρια του εξής διαλόγου:
- Είσαι φοιτητής;
- Ναι.
- Τι σπουδάζεις;
- Γιατρός.
- Τι γιατρός;
- Γκρρρρρ…!
Και εξηγούμαι. Η ιατρική σπουδή αποτελείται από 6 χρόνια (με την προϋπόθεση πως δεν χάνεις χρονιές στην πορεία). Κατά τη διάρκεια αυτών των σπουδών κάνεις εργαστηριακά μαθήματα όπως είναι η χημεία, η βιολογία, η βιοχημεία, θεωρητικά μαθήματα όπως είναι τα λατινικά, η φυσιολογία, η φαρμακολογία, η δημόσια υγιεινή, η ψυχολογία κτλ, πτωματομαθήματα όπως είναι η ανατομία, η παθολογοανατομία και η ιατροδικαστική, και πρακτικά μαθήματα όπως είναι η παθολογία, η χειρουργική, η γυναικολογία, η νευρολογία, η ψυχιατρική, η καρδιολογία, η δερματολογία, η παιδιατρική και κοκ.
Αποφοιτώντας από αυτόν τον γολγοθά, παίρνεις επίσημα τον τίτλο Δρ ή MD (Medical Doctor). Είσαι δηλαδή ένας γενικός γιατρός. Όχι παθολόγος. Γενικός γιατρός. Δηλαδή ξέρεις λίγο απ’όλα. Ο παθολόγος είναι ειδικός γιατρός (δες πάρα κάτω). Οπότε προτείνω στους μέχρι πρότινος αστοιχείωτους, όταν μιλάνε με φοιτητές ιατρικής, αντί της ερώτησης «τι γιατρός», να κάνουν την ερώτηση, «σε ποιο έτος είσαι;» αν επιζητούν μια σύντομη απάντηση, «πως και έτσι;» αν θέλουν μια μακροσκελή απάντηση, ή «ποια ειδικότητα σε ενδιαφέρει μεταγενέστερα;» αν όντως ενδιαφέρονται να μάθουν.
Μετά απ’όλα αυτά, όταν δεν είσαι πλέον φοιτητής, έρχεται το σκέλος, τι γιατρός. Αυτό αποτελείται από 5-8 χρόνια ειδικότητας πάνω σε έναν από τους δεκάδες κλάδους της ιατρικής. Χρειάζονται τόσα πολλά χρόνια εξάσκησης για να μπορείς να αναλάβεις εντελώς μόνος σου ασθενή. Κατά τη διάρκεια της ειδικότητας είσαι εργαζόμενος και πληρώνεσαι. Στις πλείστες χώρες του κόσμου δουλεύεις πολύ περισσότερες ώρες από τους υπόλοιπους ενώ πληρώνεσαι πολύ λιγότερα από τους υπόλοιπους.
Έχουμε τις παθολογικές ειδικότητες για παράδειγμα γενική παθολογία, ενδοκρινολογία, γαστρεντερολογία, δερματολογία, παιδιατρική, ογκολογία, ρευματολογία κτλ. Ονομάζονται παθολογικές γιατί είναι παρακλάδια του τεράστιου κλάδου που ονομάζεται παθολογία ή internal medicine (στο πανεπιστήμιο διαρκεί 4 χρόνια), και ένα μέρος της ειδικότητάς σου (συνήθως τα 2 πρώτα χρόνια) κάνεις γενική παθολογία. Είναι ως επί το πλείστο θεωρητικές ειδικότητες. «Οι παθολόγοι ξέρουν τα πάντα, μα δεν κάνουν τίποτα (το επεμβατικό).»
Μετά έχουμε τις χειρουργικές ειδικότητες, για παράδειγμα γενική χειρουργική, καρδιοχειρουργική, ορθοπεδική (χειρουργική), παιδοχειρουργική, πλαστική και οτιδήποτε άλλο τελειώνει σε –χειρουργική. Και πάλι τα 2 πρώτα χρόνια της ειδικότητάς σου κάνεις γενική χειρουργική. Είναι ως επί το πλείστο πρακτικές ειδικότητες. «Οι χειρούργοι δεν ξέρουν τίποτα (το θεωρητικό), μα κάνουν τα πάντα.»
Μετά έχουμε τις εργαστηριακές ειδικότητες, για παράδειγμα αιματολογία, πυρηνική ιατρική, κυτταρολογία, μικροβιολογία, ιστοπαθολογία κτλ. Αυτές εμπίπτουν στην παθολογία όμως η επαφή με ασθενείς είναι από μικρότερη έως απούσα. «Οι εργαστηριακοί ξέρουν κάτι, μα δεν κάνουν τίποτα (απολύτως).»
Και ακολούθως έχουμε τις ξέμπαρκες ειδικότητες όπως είναι η ακτινολογία, η αναισθησιολογία, η νευρολογία, η παθολογοανατομία, η ιατροδικαστική κοκ. Αυτές έχουν λίγο από παθολογία, λίγο από χειρουργική, λίγο από ψυχιατρική, λίγο απ’όλα τέλος πάντων, αλλά δεν ανήκουν ξεκάθαρα σε καμία από τις πιο πάνω κατηγορίες. «Οι ξέμπαρκοι ξέρουν τα πάντα, μα δεν έχουν περιθώριο να κάνουν τίποτα.»
Και σε μια κατηγορία μόνη της, έχουμε την ψυχιατρική την οποία θα αναλύσουμε σε άλλη ανάρτηση. «Οι ψυχίατροι ακούνε τα πάντα, μα δεν πιστεύουν τίποτα.»
Ιατρικός Χαρακτήρας
Βάση της ειδικότητας μπορείς να καταλήξεις σε κάποια στερεότυπα του χαρακτήρα του εκάστοτε γιατρού.
Παθολογική ειδικότητα: Οι γιατροί αυτοί είναι αισθητικά αποκρουστικοί. Δεν βλέπονται, φορούν γυαλάκια, έχουν σπυράκια, και έχουν μαλλί «ήρθα όπως ξύπνησα». Η παρέα τους είναι εξαιρετικά βαρετή μια που μιλάνε μόνο για ιατρική, ενώ τους λείπουν περεταίρω ενδιαφέροντα. Τα αστεία τους είναι στο πλαίσιο του «Αχ! Πάλι το ξέχασα. Λες να’χω Αλζχάιμερ; ΑΧΑΧΑΧΑ!!». Όχι. Δεν έχουν πλάκα. Όχι μόνο θυμούνται το ονοματεπώνυμο όλων των ασθενών τους, θυμούνται και αυτά των συγγενών του όπως και όλες τις τιμές των αναλύσεων του καθένα με λεπτομέρεια: «Πριν 4 μέρες είχε κάλλιο 2.8 ενώ εχτές είχε 4.2. Σήμερα έχει 3.9.» Ζουν σε συμβατικούς γάμους που πιθανότατα κάναν μετά προξενιού, ενώ η πιθανότατα ο/η σύζυγος τους να τους κερατώνει είναι τεράστια.
Χειρουργική ειδικότητα: Οι γιατροί αυτοί είναι συνήθως άντρες. Μάτσο άντρες που είτε προσέχουν την εμφάνισή τους φορώντας φακούς επαφής, πηγαίνοντας καθημερινά γυμναστήριο και κάνοντας βάρη, κάνοντας αποτρίχωση στα πόδια και στο στήθος, ξυρίζοντας τα αρχίδια τους κτλ, είτε έχουν την εμφάνιση χασάπη που απολαμβάνει καθημερινά 3 κιλά μοσχαράκι γάλακτος. Είναι αυτοί που πάσχουν συχνότερα από το λεγόμενο «God complex». Η παρέα τους (αν καταδεχτούν να σε κάνουν παρέα) είναι εξαιρετικά βαρετή μια που μιλάνε μόνο για τον τέλειο εαυτό τους και την ανεπάρκεια των συναδέλφων τους γένους θηλυκού, σαν νάρκισσοι και μισογύνηδες που είναι αντίστοιχα. Τα αστεία τους είναι στο πλαίσιο του «Δεν βρίσκω πουθενά τα κλειδιά μου. Αμάν! Λες να μου πέσαν μέσα στον ασθενή που άνοιξα το απόγευμα; ΑΧΑΧΑΧΑ!!». Ναι. Είναι μακάβριοι. Τα ονόματα των ασθενών τους είναι «Χολοκυστεκτομή», «Οξεία Σκωληκοειδίτιδα», «Αποφρακτικός Ιλεός» κοκ. Έχουν πολλαπλά διαζύγια τα οποία χάσανε στο δικαστήριο για μοιχεία κατ’επανάληψη.
Οι δύο πάρα πάνω είναι οι αιώνιοι αντίπαλοι. Διαφωνούν πάντα ως προς την αντιμετώπιση του ασθενή: Οι μεν θέλουν να του δώσουν χάπια whatever the case, ενώ οι δε θέλουν να τον ανοίξουν whatever the case.
Εργαστηριακή ειδικότητα: Οι γιατροί αυτοί είναι ανασφαλείς όσον αφορά την επαφή τους με ασθενείς. Με εξαίρεση τα ματομπούκαλα, προσέχουν την εμφάνιση τους γιατί θέλουν να αρέσουν στο μικροσκόπιο τους. Το μικροσκόπιο είναι ο καλύτερος φίλος του αντικοινωνικού γιατρού. Η παρέα τους έχει ενδιαφέρον γιατί μόνο απ’αυτούς μπορείς να μάθεις πως υπάρχει βακτήριο που ονομάζεται rikettsia tsutsugamushi. Διανύουν ήρεμες ζωές παρόμοιες με αυτή του τραπεζικού υπαλλήλου.
Ξέμπαρκη ειδικότητα: Οι γιατροί αυτοί πάσχουν από κόμπλεξ κατωτερότητας. Δεν χωνεύουν κανέναν συνάδελφο τους γιατί οι δεύτεροι τους έχουν πείσει πως δεν είναι πραγματικά γιατροί, μόνο διακοσμητικά στοιχεία. Σαν αποτέλεσμα, συμπεριφέρονται λες και δεν υπάρχουν άλλες ειδικότητες εξίσου σημαντικές όσο η δική τους. Η επαφή τους με ασθενείς είναι σχεδόν απούσα. Οι αναισθησιολόγοι αγγίζουν ασθενείς μόνο για να τους διασωλινώσουν ή να τους βάλουν πεταλούδα, ενώ οι ακτινολόγοι τους βλέπουν μέσα από το τζάμι που χωρίζει τον υπολογιστή τους από το μηχάνημα του αξωνικού. Οι δεύτεροι είναι πολύ παράξενα τυπάκια γιατί περνούν μια ζωή μες το σκότος. Οι παθολογοανατόμοι και ιατροδικαστές ξέρουν τα πάντα για όλες τις ασθένειες αλλά είναι τρία λεπτά αργοπορημένοι. Το 95% των ασθενών κάποιου νευρολόγου δεν έχει ελπίδα καλυτέρευσης. Με άλλα λόγια, σάστα τζαι εγύρασιν. Τα αστεία τους είναι στο πλαίσιο του «Δεν γνωρίζω τι πάει να πει αστείο και δεν γελάω ποτέ». Οι ζωές τους είναι άστατες λόγω του άστατου ψυχικού τους κόσμου.
Ψυχιατρική ειδικότητα: Οι γιατροί αυτοί έχουν περάσει σε άλλο επίπεδο. Αυτό του χασίματος της μπάλας. Δεν έχουν επαφή με συναδέλφους άλλων ειδικοτήτων γιατί δεν χρειάζονται άλλους να δημιουργούν παρανοϊκές καταστάσεις γύρω τους. Μπορούν και από μόνοι τους. Η παρέα τους είναι ιδιάζουσα γιατί δεν ξέρεις πότε μιλάνε σοβαρά και πότε κάνουν πλάκα. Τα αστεία τους είναι στο πλαίσιο του «Η ζωή είναι ωραία! Ειδικά μετά την ανακάλυψη του Xanax. ΑΧΑΧΑΧΑ!». Ναι. Είναι αρρωστημένοι. Είναι οι γιατροί πιο επιρρεπείς στις εξαρτήσεις και στην αυτοκτονικότητα. Είναι συνήθως ανύπαντροι γιατί… ποιος/α να τους πάρει;
Σε τελική ανάλυση ένας γιατρός έχει τον σπάνιο συνδυασμό του ενδιαφέροντας κάθετος βαρετός χαρακτήρας. Είναι επίσης αρκετά ψωνισμένος με την πάρτη του, είτε αυτό είναι εμφανέστατο, είτε αυτό είναι κρυμμένο πίσω από ένα πέπλο απαισιοδοξίας και κυνισμού. Δεν είναι τυχαίο που όσοι μπλόγκερς είναι γιατροί το κράζουν είτε μέσω του ψευδωνύμου τους, είτε μέσω του ονόματος του ιστολογίου τους, είτε μέσω και των δύο. Πόσους άλλους μπλόγκερς έχετε δει να κοκορεύονται για το επάγγελμα τους; Μόνο οι γιατροί και κάποιοι άλλοι επιστήμονες (φυσικοί, χημικοί, αρχιτέκτονες). Είναι η αναγνώριση που νιώθουμε πως αξίζει στον εαυτό μας για το ατέλειωτο διάβασμα και τις ατέλειωτες θυσίες που κάναμε και ενδέχεται να κάνουμε για πολλά χρόνια ακόμα. Την οποία αναγνώριση μάλλον δεν θα εισπράξουμε στον βαθμό που ονειρευόμασταν όσο ήμασταν μικροί και ανόητοι, ποτέ. Καλά να πάθουμε λοιπόν, για να μάθουμε να μην έχουμε τόσο ψηλές προσδοκίες! Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και όλα εδώ πληρώνονται. Μόνο που στην περίπτωση των γιατρών, πολλές είναι οι φορές που πληρώνουν άλλοι.
Γι’αυτό συνάδελφοι, τα μάτια μας ανοιχτά, το μυαλό μας συγκεντρωμένο, κι άμα δεν είμαστε σίγουροι για κάτι ρωτάμε. Δεν θα μας πέσει η μύτη. Κι αν μας πέσει, ένας συνάδελφος πλαστικός θα μας κάνει καλύτερη τιμή.
psychia.wordpress.com
1. Είναι αθεράπευτα ρομαντικός: «Θα γίνω γιατρός για να βοηθώ τον κόσμο».
2. Έχει την (ψευδή πλέον) εντύπωση πως θα βγάλει πολλά λεφτά.
3. Έχει τεράστια δίψα για μόρφωση.
4. Έχει την εντύπωση πως είναι καλύτερος από όλους τους άλλους.
5. Θέλει να είναι το κέντρο εντυπώσεων και επιβράβευσης.
6. Είναι πολύ έξυπνος.
7. Είναι πολύ καλός μαθητής στο σχολείο.
8. Έχει μεγάλη όρεξη να επενδύσει 10 χρόνια από τη ζωή του σε αυτή τη σπουδή.
9. Είναι οι γονείς του γιατροί και τον έχουν πείσει πως όλα τα υπόλοιπα επαγγέλματα είναι υποδεέστερα.
10. Οι γονείς του δεν είναι γιατροί και τον έχουν πείσει πως όλα τα υπόλοιπα επαγγέλματα είναι υποδεέστερα.
Όταν κανείς αποφασίσει να σπουδάσει ιατρική, αγνοεί ένα ή περισσότερα από τα πάρα κάτω:
1. Σε μερικά χρόνια ο ρομαντισμός του θα μετατραπεί σε κυνισμό.
2. Αν ποτέ βγάλει λεφτά με τον σημερινό ανταγωνισμό, θα είναι στα 40 του.
3. Όσα περισσότερα μαθαίνεις, τόσα πιο λίγα ξέρεις.
4. Θα συναντήσει καλύτερους του και η φρίκη θα είναι δυσβάσταχτη.
5. Η επιβράβευση είναι πάντα μικρότερη από τον κόπο.
6. Η εξυπνάδα δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να βγάλεις την ιατρική. Ο κώλος (που φυτρώνει στην καρέκλα) είναι.
7. Δεν φτάνει να είσαι καλός μαθητής. Χρειάζεται να είσαι και μαζόχας.
8. Τα 10 χρόνια τελικά είναι 12-20. Είναι και τα νιώθει πολύ περισσότερα απ’όσο φανταζόταν.
9. Ευτυχώς που οι γονείς του ήταν γιατροί γιατί αλλιώς θα σου’λεγα αν θα είχε ‘πελατεία’.
10. Αν όλα τα υπόλοιπα επαγγέλματα ήταν υποδεέστερα, αυτοί που τα ασκούν δεν θα ήταν πιο ευτυχισμένοι από αυτόν.
Οι φοιτητές ιατρικής τα παίρνουν στην επανάληψη 4389284 εκατομμύρια του εξής διαλόγου:
- Είσαι φοιτητής;
- Ναι.
- Τι σπουδάζεις;
- Γιατρός.
- Τι γιατρός;
- Γκρρρρρ…!
Και εξηγούμαι. Η ιατρική σπουδή αποτελείται από 6 χρόνια (με την προϋπόθεση πως δεν χάνεις χρονιές στην πορεία). Κατά τη διάρκεια αυτών των σπουδών κάνεις εργαστηριακά μαθήματα όπως είναι η χημεία, η βιολογία, η βιοχημεία, θεωρητικά μαθήματα όπως είναι τα λατινικά, η φυσιολογία, η φαρμακολογία, η δημόσια υγιεινή, η ψυχολογία κτλ, πτωματομαθήματα όπως είναι η ανατομία, η παθολογοανατομία και η ιατροδικαστική, και πρακτικά μαθήματα όπως είναι η παθολογία, η χειρουργική, η γυναικολογία, η νευρολογία, η ψυχιατρική, η καρδιολογία, η δερματολογία, η παιδιατρική και κοκ.
Αποφοιτώντας από αυτόν τον γολγοθά, παίρνεις επίσημα τον τίτλο Δρ ή MD (Medical Doctor). Είσαι δηλαδή ένας γενικός γιατρός. Όχι παθολόγος. Γενικός γιατρός. Δηλαδή ξέρεις λίγο απ’όλα. Ο παθολόγος είναι ειδικός γιατρός (δες πάρα κάτω). Οπότε προτείνω στους μέχρι πρότινος αστοιχείωτους, όταν μιλάνε με φοιτητές ιατρικής, αντί της ερώτησης «τι γιατρός», να κάνουν την ερώτηση, «σε ποιο έτος είσαι;» αν επιζητούν μια σύντομη απάντηση, «πως και έτσι;» αν θέλουν μια μακροσκελή απάντηση, ή «ποια ειδικότητα σε ενδιαφέρει μεταγενέστερα;» αν όντως ενδιαφέρονται να μάθουν.
Μετά απ’όλα αυτά, όταν δεν είσαι πλέον φοιτητής, έρχεται το σκέλος, τι γιατρός. Αυτό αποτελείται από 5-8 χρόνια ειδικότητας πάνω σε έναν από τους δεκάδες κλάδους της ιατρικής. Χρειάζονται τόσα πολλά χρόνια εξάσκησης για να μπορείς να αναλάβεις εντελώς μόνος σου ασθενή. Κατά τη διάρκεια της ειδικότητας είσαι εργαζόμενος και πληρώνεσαι. Στις πλείστες χώρες του κόσμου δουλεύεις πολύ περισσότερες ώρες από τους υπόλοιπους ενώ πληρώνεσαι πολύ λιγότερα από τους υπόλοιπους.
Έχουμε τις παθολογικές ειδικότητες για παράδειγμα γενική παθολογία, ενδοκρινολογία, γαστρεντερολογία, δερματολογία, παιδιατρική, ογκολογία, ρευματολογία κτλ. Ονομάζονται παθολογικές γιατί είναι παρακλάδια του τεράστιου κλάδου που ονομάζεται παθολογία ή internal medicine (στο πανεπιστήμιο διαρκεί 4 χρόνια), και ένα μέρος της ειδικότητάς σου (συνήθως τα 2 πρώτα χρόνια) κάνεις γενική παθολογία. Είναι ως επί το πλείστο θεωρητικές ειδικότητες. «Οι παθολόγοι ξέρουν τα πάντα, μα δεν κάνουν τίποτα (το επεμβατικό).»
Μετά έχουμε τις χειρουργικές ειδικότητες, για παράδειγμα γενική χειρουργική, καρδιοχειρουργική, ορθοπεδική (χειρουργική), παιδοχειρουργική, πλαστική και οτιδήποτε άλλο τελειώνει σε –χειρουργική. Και πάλι τα 2 πρώτα χρόνια της ειδικότητάς σου κάνεις γενική χειρουργική. Είναι ως επί το πλείστο πρακτικές ειδικότητες. «Οι χειρούργοι δεν ξέρουν τίποτα (το θεωρητικό), μα κάνουν τα πάντα.»
Μετά έχουμε τις εργαστηριακές ειδικότητες, για παράδειγμα αιματολογία, πυρηνική ιατρική, κυτταρολογία, μικροβιολογία, ιστοπαθολογία κτλ. Αυτές εμπίπτουν στην παθολογία όμως η επαφή με ασθενείς είναι από μικρότερη έως απούσα. «Οι εργαστηριακοί ξέρουν κάτι, μα δεν κάνουν τίποτα (απολύτως).»
Και ακολούθως έχουμε τις ξέμπαρκες ειδικότητες όπως είναι η ακτινολογία, η αναισθησιολογία, η νευρολογία, η παθολογοανατομία, η ιατροδικαστική κοκ. Αυτές έχουν λίγο από παθολογία, λίγο από χειρουργική, λίγο από ψυχιατρική, λίγο απ’όλα τέλος πάντων, αλλά δεν ανήκουν ξεκάθαρα σε καμία από τις πιο πάνω κατηγορίες. «Οι ξέμπαρκοι ξέρουν τα πάντα, μα δεν έχουν περιθώριο να κάνουν τίποτα.»
Και σε μια κατηγορία μόνη της, έχουμε την ψυχιατρική την οποία θα αναλύσουμε σε άλλη ανάρτηση. «Οι ψυχίατροι ακούνε τα πάντα, μα δεν πιστεύουν τίποτα.»
Ιατρικός Χαρακτήρας
Βάση της ειδικότητας μπορείς να καταλήξεις σε κάποια στερεότυπα του χαρακτήρα του εκάστοτε γιατρού.
Παθολογική ειδικότητα: Οι γιατροί αυτοί είναι αισθητικά αποκρουστικοί. Δεν βλέπονται, φορούν γυαλάκια, έχουν σπυράκια, και έχουν μαλλί «ήρθα όπως ξύπνησα». Η παρέα τους είναι εξαιρετικά βαρετή μια που μιλάνε μόνο για ιατρική, ενώ τους λείπουν περεταίρω ενδιαφέροντα. Τα αστεία τους είναι στο πλαίσιο του «Αχ! Πάλι το ξέχασα. Λες να’χω Αλζχάιμερ; ΑΧΑΧΑΧΑ!!». Όχι. Δεν έχουν πλάκα. Όχι μόνο θυμούνται το ονοματεπώνυμο όλων των ασθενών τους, θυμούνται και αυτά των συγγενών του όπως και όλες τις τιμές των αναλύσεων του καθένα με λεπτομέρεια: «Πριν 4 μέρες είχε κάλλιο 2.8 ενώ εχτές είχε 4.2. Σήμερα έχει 3.9.» Ζουν σε συμβατικούς γάμους που πιθανότατα κάναν μετά προξενιού, ενώ η πιθανότατα ο/η σύζυγος τους να τους κερατώνει είναι τεράστια.
Χειρουργική ειδικότητα: Οι γιατροί αυτοί είναι συνήθως άντρες. Μάτσο άντρες που είτε προσέχουν την εμφάνισή τους φορώντας φακούς επαφής, πηγαίνοντας καθημερινά γυμναστήριο και κάνοντας βάρη, κάνοντας αποτρίχωση στα πόδια και στο στήθος, ξυρίζοντας τα αρχίδια τους κτλ, είτε έχουν την εμφάνιση χασάπη που απολαμβάνει καθημερινά 3 κιλά μοσχαράκι γάλακτος. Είναι αυτοί που πάσχουν συχνότερα από το λεγόμενο «God complex». Η παρέα τους (αν καταδεχτούν να σε κάνουν παρέα) είναι εξαιρετικά βαρετή μια που μιλάνε μόνο για τον τέλειο εαυτό τους και την ανεπάρκεια των συναδέλφων τους γένους θηλυκού, σαν νάρκισσοι και μισογύνηδες που είναι αντίστοιχα. Τα αστεία τους είναι στο πλαίσιο του «Δεν βρίσκω πουθενά τα κλειδιά μου. Αμάν! Λες να μου πέσαν μέσα στον ασθενή που άνοιξα το απόγευμα; ΑΧΑΧΑΧΑ!!». Ναι. Είναι μακάβριοι. Τα ονόματα των ασθενών τους είναι «Χολοκυστεκτομή», «Οξεία Σκωληκοειδίτιδα», «Αποφρακτικός Ιλεός» κοκ. Έχουν πολλαπλά διαζύγια τα οποία χάσανε στο δικαστήριο για μοιχεία κατ’επανάληψη.
Οι δύο πάρα πάνω είναι οι αιώνιοι αντίπαλοι. Διαφωνούν πάντα ως προς την αντιμετώπιση του ασθενή: Οι μεν θέλουν να του δώσουν χάπια whatever the case, ενώ οι δε θέλουν να τον ανοίξουν whatever the case.
Εργαστηριακή ειδικότητα: Οι γιατροί αυτοί είναι ανασφαλείς όσον αφορά την επαφή τους με ασθενείς. Με εξαίρεση τα ματομπούκαλα, προσέχουν την εμφάνιση τους γιατί θέλουν να αρέσουν στο μικροσκόπιο τους. Το μικροσκόπιο είναι ο καλύτερος φίλος του αντικοινωνικού γιατρού. Η παρέα τους έχει ενδιαφέρον γιατί μόνο απ’αυτούς μπορείς να μάθεις πως υπάρχει βακτήριο που ονομάζεται rikettsia tsutsugamushi. Διανύουν ήρεμες ζωές παρόμοιες με αυτή του τραπεζικού υπαλλήλου.
Ξέμπαρκη ειδικότητα: Οι γιατροί αυτοί πάσχουν από κόμπλεξ κατωτερότητας. Δεν χωνεύουν κανέναν συνάδελφο τους γιατί οι δεύτεροι τους έχουν πείσει πως δεν είναι πραγματικά γιατροί, μόνο διακοσμητικά στοιχεία. Σαν αποτέλεσμα, συμπεριφέρονται λες και δεν υπάρχουν άλλες ειδικότητες εξίσου σημαντικές όσο η δική τους. Η επαφή τους με ασθενείς είναι σχεδόν απούσα. Οι αναισθησιολόγοι αγγίζουν ασθενείς μόνο για να τους διασωλινώσουν ή να τους βάλουν πεταλούδα, ενώ οι ακτινολόγοι τους βλέπουν μέσα από το τζάμι που χωρίζει τον υπολογιστή τους από το μηχάνημα του αξωνικού. Οι δεύτεροι είναι πολύ παράξενα τυπάκια γιατί περνούν μια ζωή μες το σκότος. Οι παθολογοανατόμοι και ιατροδικαστές ξέρουν τα πάντα για όλες τις ασθένειες αλλά είναι τρία λεπτά αργοπορημένοι. Το 95% των ασθενών κάποιου νευρολόγου δεν έχει ελπίδα καλυτέρευσης. Με άλλα λόγια, σάστα τζαι εγύρασιν. Τα αστεία τους είναι στο πλαίσιο του «Δεν γνωρίζω τι πάει να πει αστείο και δεν γελάω ποτέ». Οι ζωές τους είναι άστατες λόγω του άστατου ψυχικού τους κόσμου.
Ψυχιατρική ειδικότητα: Οι γιατροί αυτοί έχουν περάσει σε άλλο επίπεδο. Αυτό του χασίματος της μπάλας. Δεν έχουν επαφή με συναδέλφους άλλων ειδικοτήτων γιατί δεν χρειάζονται άλλους να δημιουργούν παρανοϊκές καταστάσεις γύρω τους. Μπορούν και από μόνοι τους. Η παρέα τους είναι ιδιάζουσα γιατί δεν ξέρεις πότε μιλάνε σοβαρά και πότε κάνουν πλάκα. Τα αστεία τους είναι στο πλαίσιο του «Η ζωή είναι ωραία! Ειδικά μετά την ανακάλυψη του Xanax. ΑΧΑΧΑΧΑ!». Ναι. Είναι αρρωστημένοι. Είναι οι γιατροί πιο επιρρεπείς στις εξαρτήσεις και στην αυτοκτονικότητα. Είναι συνήθως ανύπαντροι γιατί… ποιος/α να τους πάρει;
Σε τελική ανάλυση ένας γιατρός έχει τον σπάνιο συνδυασμό του ενδιαφέροντας κάθετος βαρετός χαρακτήρας. Είναι επίσης αρκετά ψωνισμένος με την πάρτη του, είτε αυτό είναι εμφανέστατο, είτε αυτό είναι κρυμμένο πίσω από ένα πέπλο απαισιοδοξίας και κυνισμού. Δεν είναι τυχαίο που όσοι μπλόγκερς είναι γιατροί το κράζουν είτε μέσω του ψευδωνύμου τους, είτε μέσω του ονόματος του ιστολογίου τους, είτε μέσω και των δύο. Πόσους άλλους μπλόγκερς έχετε δει να κοκορεύονται για το επάγγελμα τους; Μόνο οι γιατροί και κάποιοι άλλοι επιστήμονες (φυσικοί, χημικοί, αρχιτέκτονες). Είναι η αναγνώριση που νιώθουμε πως αξίζει στον εαυτό μας για το ατέλειωτο διάβασμα και τις ατέλειωτες θυσίες που κάναμε και ενδέχεται να κάνουμε για πολλά χρόνια ακόμα. Την οποία αναγνώριση μάλλον δεν θα εισπράξουμε στον βαθμό που ονειρευόμασταν όσο ήμασταν μικροί και ανόητοι, ποτέ. Καλά να πάθουμε λοιπόν, για να μάθουμε να μην έχουμε τόσο ψηλές προσδοκίες! Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και όλα εδώ πληρώνονται. Μόνο που στην περίπτωση των γιατρών, πολλές είναι οι φορές που πληρώνουν άλλοι.
Γι’αυτό συνάδελφοι, τα μάτια μας ανοιχτά, το μυαλό μας συγκεντρωμένο, κι άμα δεν είμαστε σίγουροι για κάτι ρωτάμε. Δεν θα μας πέσει η μύτη. Κι αν μας πέσει, ένας συνάδελφος πλαστικός θα μας κάνει καλύτερη τιμή.
psychia.wordpress.com
No response to “Επάγγελμα: Γιατρός”
Leave a Reply